De Pijn

Ik dacht altijd dat het mijn zielenpad was om mijn levensinzichten voort te brengen en door te geven aan mijn eigen kinderen. Dat ik hen zodanig op kon voeden dat ze volledig in verbinding met hun potentieel en de natuur vanuit onvoorwaardelijke liefde konden ZIJN. En dat ze een positieve bijdrage aan de wereld zouden kunnen leveren. Via mijn kinderen zou ik de wereld een stukje mooier achterlaten. Maar dit viel volledig in duigen toen mijn kinderwens niet in vervulling bleek te gaan. Ik wist niet meer hoe ik nuttig kon zijn in de maatschappij en nog belangrijker: hoe ik de wereld een stukje mooier achter kon laten door mijn levensinzichten door te geven aan anderen.

Tijdens ons acht jaar durende kinderwenstraject, dat inmiddels zo’n 3,5 jaar achter ons ligt, raakte ik steeds verder van mijn gevoel afgedwaald. Voorafgaand aan dit traject deed ik een aantal studies waarin de focus lag op de ontwikkeling van analytisch vermogen; ik ging de wereld steeds meer bekijken vanuit mijn verstand. In combinatie met de emotionele achtbaan van ons kinderwenstraject, raakte ik alleen maar verder verwijderd van mijn eerder ontwikkelde intuïtie, omdat ik alles wilde analyseren en vanuit een wetenschappelijk perspectief naar het traject keek.

Omdat ik ergens diep vanbinnen voelde dat er heel veel waarheid schuilt in wat de natuur ons te bieden heeft, verkende ik ook allerlei alternatieve wegen om zwanger te raken, zowel op spiritueel als fysiek vlak. Maar echt verbinding maken met mijn gevoel en intuïtie kon ik niet meer. Ik kon en wilde niet meer voelen omdat het te veel pijn deed. Die pijn was te rauw en dus stopte ik hem weg door vooral bezig te zijn met het zoeken naar een oplossing voor ons probleem; alles in ons leven was erop gericht dat ik zwanger zou raken. Dit had onder andere een burn-out tot gevolg. Ik realiseerde het me op dat moment nog niet echt, maar nu weet ik dat ik uit verbinding was met mezelf en mijn lichaam. Ik was compleet verdwaald. Heel zwaar, maar zeker niet voor niets, want het dwong me om beter naar mijn lichaam en haar signalen te luisteren en niet alleen mijn grenzen aan te geven, maar ook te bewaken. Vanaf dat moment heb ik de zoektocht naar mijn persoonlijke kern en zielenpad met vallen en opstaan naar een next level proberen te tillen.

Na mijn burn-out ging ik als docent aan de slag op een hogeschool met het idee dat ik vanuit deze sterke en vaste basis het moederschap in zou rollen, maar dat gebeurde dus niet. Mijn bezieling om echt impact te maken via deze baan bleek niet groot genoeg en ik besloot drie jaar geleden een opleiding tot transformationeel coach te volgen. Dat hielp me om opnieuw in verbinding met mezelf en mijn gevoel te komen. Hoewel ik dacht dat ik echt een gevoelsmens was en dat ik daar goed mee in verbinding stond, bleek dat niet meer te kloppen. Vroeger was dit wel zo, maar door alles wat ik meemaakte was dit veranderd. Door liefdevolle confrontaties van mijn docenten kwam ik erachter dat ik mezelf losgekoppeld had van mijn gevoel om de pijn maar niet te hoeven voelen. Stukje bij beetje kon ik dit weer toelaten en ging ik mijn eigen transformatieproces aan. Op het werk kreeg ik steeds meer een coachende rol en kon ik wat ik tijdens de coachopleiding geleerd had, toepassen bij mijn studenten. Dit gaf me al een stuk meer voldoening, maar ik twijfelde nog of dit het ook echt helemaal voor me was. Ik wilde voor mezelf gaan beginnen en een coachpraktijk gaan starten. Maar hoe zou ik dit in gaan vullen en wie zou ik gaan helpen?

Lees verder onder de foto

 Alles op z’n plek

Uiteindelijk viel eerder dit jaar ineens alles op z’n plek doordat in een sessie met mijn businesscoach, mijn onvervulde kinderwens en hoe ik hiermee omgegaan ben naar voren kwamen. Ik benoemde dat ik zoveel rauwe pijn heb ervaren, maar dat ik er zoveel rijker uit ben gekomen en inmiddels een heel mooi en gelukkig leven heb gecreëerd. Dat ik voel dat het leven me nog steeds heel veel te bieden heeft en dat ik hou van de mogelijkheden, vrijheid en avonturen die ik juíst ervaar doordat ik geen kinderen heb. In reactie hierop nodigde ze me uit om eens goed te doorvoelen hoe ik mezelf en anderen met mijn pijn en levenservaringen zou kunnen helpen.

In de meditatie die ik na ons gesprek deed gebeurde er iets ontzettend bijzonders. Een stem diep in mijn binnenste zei tegen me: “rouwverwerking en ongeboren kind”. Er brak een soort van stuwdam in me los en ik voelde een vloedgolf van liefde en dankbaarheid door mijn lichaam stromen. Wat een bijzonder gevoel was dat en ik wist meteen: wat ik een jaar eerder met mijn hoofd had overwogen (en afgewezen) werd nu alsnog door mijn lichaam en innerlijke stem bevestigd. Mijn gevonden pad om van betekenis te kunnen zijn en de wereld een stukje mooier achter te laten, is compleet anders dan wat ik me ooit voorgesteld had, maar o boy, wat voelt het goed sinds ik dit gevonden heb! Ik ga vrouwen begeleiden die net als ik ongewenst kinderloos zijn, om hen ook weer in hun kracht te kunnen laten staan en ze te laten ervaren dat het leven ook zonder kinderen betekenisvol kan zijn. En dat zij het geluk in hun leven vanuit vertrouwen kunnen omarmen. Dat ze de energie krijgen om nieuwe avonturen aan te gaan en zichzelf en de situatie volledig en liefdevol te accepteren.

Sinds mijn pad helder voor me is, is mijn energie beter gaan stromen en kom ik steeds meer in een heerlijke flow terecht. De bevestigingen dat het klopt, komen van alle kanten binnen. Ik krijg hartverwarmende reacties van mensen om me heen die aangeven dat ze kippenvel krijgen op het moment dat ik ze vertel over mijn nieuw ingeslagen pad; er komen nieuwe mensen en situaties op mijn pad die me helpen om dingen voor elkaar te krijgen. Dingen die me eerder niet lukten, lukken nu ineens wel. Er vallen zoveel puzzelstukjes bij elkaar dat het geen toeval meer kan zijn. Allemaal tekenen waardoor ik weet dat ik op mijn zielenpad terecht ben gekomen.

En nu zit ik hier in de Italiaanse natuur mijn allereerste blog te schrijven als coach voor vrouwen met een onvervulde kinderwens. Iedere keer weer als ik de natuur in ga, voel ik dat er iets in mijn systeem gebeurt en dat ik geholpen word om weer een stukje dichter bij mezelf te komen. Inmiddels weet ik dat dit niet alleen bij mij zo werkt. Het helpt om bewust even te verstillen en te kunnen luisteren naar wat de natuur je te vertellen heeft. In de natuur gaat creativiteit stromen doordat stresshormonen in je lichaam verlaagd worden en je geest ontspant. Want jij bent de natuur en de natuur is in jou. Daar vind je jouw persoonlijke kern die boodschappen voor je heeft zodat je jouw zielenpad kunt vinden en bewandelen.

Lees verder onder de foto